Op werkdagen voor 21:30 besteld, morgen in huis
Gratis verzending > €79
Gemakkelijk retourneren
Klantenservice
2016 is alweer voorbij en het is koud en donker buiten. In deze
periode wordt het voor mij steeds lastiger om uit mijn middagdutjes te
ontwaken. Wanneer de wekker gaat in de middag, is het al schemerig of
soms zelfs donker buiten. Ik heb het idee dat op dit moment van de dag
m’n bed nóg lekkerder ligt dan ’s ochtends. Met veel moeite sleur ik
mezelf dan ook uit mijn bed om m’n trainingspakkie weer aan te trekken.
Het jaar 2016 was voor mij een bijzonder jaar. In mei pakten we met
DSC volleybal Dresden de double (beker en landskampioenschap) en een
paar weken later kwalificeerden we ons op 21 mei voor de Olympische
Spelen in Rio. In juli wonnen we de bronzen medaille in de World Grand
Prix na een ware thriller tegen Rusland (we overleefden 4 matchpoints
in de 3e set). Augustus 2016 is natuurlijk de veelbesproken maand van
de Olympische Spelen. Met de vierde plek schreven we geschiedenis, maar
die plaats heeft nog steeds een bittere nasmaak. Zelfs op dit moment
knaagt het nog aan me dat we geen medaille hebben gepakt.
Na de Spelen maakte ik de overstap naar het Italiaanse Igor volley
Novara. In Italië spelen we ieder weekend een topwedstrijd, er is geen
één team dat van een laag niveau is. Tot nu toe bevalt de competitie me
erg goed en heb ik het naar mijn zin met de dutchies Celeste Plak en
Judith Pietersen. We koken vaak samen, volgen Italiaanse les en
besteden onze vrije dagen om Milaan te ontdekken of kijken
UitzendingGemist.
Ook dit jaar werd in Italië op 26 december de laatste
competitiewedstrijd van het jaar gespeeld. Tweede kerstdag is
natuurlijk iets typisch Nederlands en met kerst moest er dus gewoon
doorgetraind worden. In Nederland wensen we elkaar fijne feestdagen
toe, maar in Italië is het normaal om de medemens met kerst de
feliciteren. Op training regende het dan ook de “auguri’s!”
(“gefeliciteerd!”) voordat we konden genieten van ons kerstdiner. Ik
heb zelf met mijn Nederlandse teamgenootjes nog gezellig op kerstavond
puur Hollands gegourmet en zo toch een beetje kerst gevierd!
Onderwerp van het gesprek tijdens ons kerstdiner was het vertrek van
onze bondscoach Giovanni Guidetti. Ineens kregen we een lange mail van
Giovanni waarin hij het nieuws bracht. Het liefst deed hij dit
natuurlijk persoonlijk, maar dat is praktisch gezien gewoon niet
mogelijk. Giovanni kiest ervoor om het hele jaar door in Istanbul te
gaan wonen zodat hij zijn dochter kan zien opgroeien. In dat plaatje
past het coachen van ons Nederlands team simpelweg niet meer en heeft
hij de knoop doorgehakt. Voor ons allemaal kwam dit als een schok. Dit
had niemand aanzien komen.
Zelf keek ik enorm uit naar een nieuwe samenwerking tot en met Tokio
2020 met Giovanni. Ik respecteer zijn keuze, maar vind het natuurlijk
ontzettend jammer. Ik kon goed samenwerken met hem. Tijdens de
trainingen kon hij me enorm aanpakken. Jeuk kreeg ik van de zeurende en
nasale “LAUUUU” die hij schreeuwde wanneer hij niet tevreden was. Maar
hij sprak ook zijn vertrouwen uit en liet me in mijn waarde. Hij gaf
mij het gevoel dat ik belangrijk was, maar dat gevoel gaf hij aan
iedereen. Of je nou alles speelde of 1 service per wedstrijd deed,
iedereen was voor hem net zo belangrijk. Giovanni heeft zijn passie en
energie overgebracht op ons team en dat is nu aan ons om dat mee te
nemen. Onder hem hebben we onze identiteit gevonden en dat kan niemand
meer van ons afnemen. Zijn vertrek is absoluut een gemis voor het
Nederlandse volleybal, maar ik wens hem al het goeds toe met zijn
gezin.
Giovanni’s vertrek is een tegenslag, maar als team zullen we er weer
sterker uitkomen. Gelukkig hebben we ons visitekaartje afgegeven en
zijn er nog genoeg andere topcoaches in de wereld die ons nu willen
coachen. Wie weet komen we Giovanni nog een keer tegen en dan gaan we
hem laten zien wat hij mist! #LetsGoOrange!
Ik wens alle lezers en volgers een
sportief en knallend 2017 toe!
Tot snel!